Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΩΣ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟ Α΄

Dionisis Vitsos

ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ 

ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, 

ΩΣ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟ Α΄.

 

«Μία ομοσπονδία ο κόσμος όλος. Αδελφότης όθεν μεταξύ των Εθνών. Ελευθερία, ισότης, αδελφότης και αγάπη μέσα σε κάθε λαόν. Εθνικότης διά εμάς και ένωση του Ελληνικού Γένους»

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΛΟΜΒΑΡΔΟ, ΟΨΙΜΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΑΦΟΥ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΙΧΑΝ ΕΞΟΡΙΣΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΑ ΠΛΕΟΝ, ΗΘΕΛΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ. ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ.

[«Η ανεξαρτητοποίηση των «υποχειρίων» ή του «όχλου» υπήρξε η μεγάλη συμβολή του ριζοσπαστισμού στην] «πρόοδο της κοινωνίας, επειδή εξεκόλλησε κι ελευθέρωσε τον άνθρωπον από την τυφλήν του υποταγήν εις άλλον άνθρωπον, του επίστρεψε την ανεξαρτησία του και τον έβαλε σε θέση να γένει, αν θέλει, άξιος για δαύτη. [...]

[΄Ομως] οι αρχιριζοσπάστες, οι οποίοι εμπήκανε στον τόπο των παλαιών ευγενών, ελαβαίνανε από τους υποχειρίους της εξοχής και της χώρας σχεδόν όλα όσα εκείνοι ήτανε συνειθισμένοι να δίνουνε στους πρώτους τους αφεντάδες, αλλ’ οι νέοι αφεντάδες δεν εδίνανε [πλέον] εις ανταλλαγήν παρά [μόνο] ένωση!». ]

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ (1811-1901), Οξυδερκής πεζογράφος και σατιρικός ποιητής. Από το Ληξούρι.

~~~~

[«Οι ερμηνείες του Λασκαράτου για τον ριζοσπαστισμό δεν σταματούν εδώ. Θεωρεί ότι διακρίνεται σε τρεις κατηγορίες. 

- Στην πρώτη ανήκουν οι απελπισμένοι από την κοινωνική κατά-σταση που βρίσκουν ως διέξοδο την ανατροπή της

- στη δεύτερη ανήκουν όσοι άνθρωποι του υφιστάμενου κοινωνικού συστήματος δεν επωφελήθηκαν από τις παροχές του και έτσι στρέφονται εναντίον του

-στην τρίτη όσοι πράγματι πιστεύουν ότι ο ριζοσπαστισμός αποτελεί απελευθερωτικό κίνημα σε όλα τα επίπεδα. Αυτούς τους τελευταίους τους θεωρεί απατημένους. Στο σύνολό τους είναι κοινωνικοί ανατροπείς, αλλά για λόγους εγωιστικούς; το δικό τους ανατρεπτικό σχήμα περνά μέσα από τη βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης, όπως θα συνέβαινε με κάθε οπαδό του μεταρρυθμιστικού Διαφωτισμού.»]

ΣΠΥΡΟΣ ΑΣΔΡΑΧΑΣ

(1933-2017), Καθηγητής της Οικονομικής Ιστορίας

Από το Αργοστόλι

~~~~

[Στις 5 Μαίου 1859, λίγο πριν την Ένωση, ο Ανδρέας Λασκαράτος κυκλοφορεί στη Ζάκυνθο μια μικρή εφημερίδα με τον τίτλο Ο "Λύχνος" και την επεξήγηση «εφημερίδα οικογενειακή». Στη Ζάκυνθο είχε καταλήξει ύστερα από μια περιπλάνηση στην Ευρώπη, συνέπεια του διωγμού που υπέστη με την εξαπόλυση του αφορισμού (1856) με τον οποίο καταδικαζόταν το βιβλίο του Τα Μυστήρια της Κεφαλλονιάς (1856). Οπως ο ίδιος λέγει στην Αυτοβιογραφία του, στην έκδοση του Λύχνου τον παρότρυναν ορισμένες κυρίες της Ζακύνθου, από τις οποίες δεν κατονομάζει καμιά. Το πρώτο φύλλο τυπώθηκε σε 250 αντίτυπα και αργότερα ξανατυπώθηκε, γιατί είχε εξαντληθεί. Το 1859, ο Λύχνος αριθμούσε γύρω στους 300 συνδρομητές.]

[ «Ο κύριος της πολιτικός αντίπαλος [της εφημερίδας Λύχνος του Λασκαράτου] είναι ένα Ζακυνθινός πανεπτανησιακής και κατόπιν πανελλήνιας εμβέλειας, ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος, ο κύριος εκφραστής του «νεοριζοσπαστισμού», όπως θα λέγαμε σήμερα.

Ο αντιριζοσπαστισμός του Λασκαράτου δεν εκφράζεται, φυσικά, μόνο μέσα από το Λύχνο. Ακόμη, ο Λασκαράτος δεν είναι αποκλειστικά αντίπαλος των νέων ριζοσπαστών, μολονότι φροντίζει να τους διαστείλει από τους παλαιότερους. [...]

~~~~

Την ιστορική πραγματικότητα δεν εξέφραζαν οι ριζοσπάστες, μάλιστα στη νεωτερική τους εκδοχή, για τους οποίους το επαναστατικό ιδεώδες συνοψιζόταν στο αίτημα της Ενωσης, με όλα τα αλυτρωτικά του σύνδρομα, που κατέληγαν στην υιοθέτηση της Μεγάλης Ιδέας ως κρατικού και όχι πολιτισμικού μορφώματος. 

Το πολιτικό ιδεώδες του Λασκαράτου βρισκόταν στους αντίποδες, ενώ το κοινωνικό ιδεώδες, μολονότι κατ' εξοχήν αστικό, είχε μια πολυσημία που το καθιστούσε ικανό να ενταχθεί σε μια θεώρηση σοσιαλιστική.

Ο ριζοσπαστισμός γεννιέται σε μια «τάξη πολιτών» που βρίσκονται ανάμεσα στους «παλαιούς ευγενείς» και στους «υποχείριους», πρόκειται με άλλα λόγια για την αστική τάξη, που θέλει να οικειοποιηθεί «τες τιμές, τες εξουσίες, τα κέρδη» των ευγενών. Για να το κατορθώσει, θα έπρεπε να αποσπάσει από την εξουσία τους τούς «υποχείριους»; όργανο αυτής της απόσπασης ήταν η Ενωση»] .

ΣΠΥΡΟΣ ΑΣΔΡΑΧΑΣ

Το ψευδοδίλημμα: εξέλιξη ή ιστορία

 μαρξισμός, επιστήμη, φιλοσοφία, άνθρωποι  

darwin-marx.jpg

γράφει ο
Σπύρος Μανουσέλης

Η σχέση του δαρβινισμού με τον μαρξισμό αποτελεί αντικείμενο φιλοσοφικών και επιστημονικών διενέξεων εδώ και σχεδόν ενάμιση αιώνα. Την τελευταία δεκαετία, μάλιστα, χάρη στις κατακτήσεις των επιστημών του ανθρώπινου εγκεφάλου και του νου, έχουν ανανεωθεί οι συζητήσεις σχετικά με την πρωτοκαθεδρία της φύσης-βιολογίας ή, εναλλακτικά, του πολιτισμού-κοινωνίας στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Πώς αντιμετωπίζουν οι σημερινοί μαρξιστές αυτές τις επιστημονικές εξελίξεις;Προσπαθούν να τις αφομοιώσουν κριτικά ή τις απορρίπτουν με περισσή ευκολία ως προϊόντα της «αστικής ψευδοεπιστήμης»;

Και όταν συμβαίνει το δεύτερο, πόσο ευθύνεται ο Μαρξ για την εξόφθαλμα αντιεπιστημονική συμπεριφορά των απογόνων του;

Τόσο ο Μαρξ αλλά περισσότερο ο Eνγκελς αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή την αποφασιστική σημασία του δαρβινικού έργου και προσπάθησαν να το εντάξουν στη διαλεκτική-υλιστική κοσμοθεώρησή τους.

Αν πολύ συχνά οι μαρξιστικές ιδέες μετατράπηκαν σε αντιεπιστημονική ιδεολογία, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι πολλοί «μαρξιστές» τείνουν να υποτιμούν τη σημασία του δαρβινισμού και ευρύτερα της επιστήμης.

Αναζητώντας την «ανθρώπινη φύση» μεταξύ επιστήμης και ιδεολογίας (IΧ)

Ποια ανατροπή επέφερε στην ανθρώπινη σκέψη η διατύπωση και η επιστημονική τεκμηρίωση των εξελικτικών ιδεών του Δαρβίνου και πώς αυτές επηρέασαν -και εξακολουθούν να επηρεάζουν- όχι μόνο τη βιολογική σκέψη αλλά και τον τρόπο που οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες περιγράφουν τον άνθρωπο και την ιστορία του.

Εκτοτε, καμία σοβαρή ανθρωπολογική θεωρία δεν μπορεί να παραβλέπει τη σημασία του δαρβινικού έργου στην κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης.

Ακόμη και η ανατρεπτική ιστορική-κοινωνική θεωρία του Μαρξ προϋποθέτει και ώς ένα βαθμό στηρίζεται στη φυσική και άρα εξελικτική προέλευση της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας.

Πράγματι τόσο ο ίδιος ο Μαρξ και πολύ περισσότερο ο Ενγκελς αναφέρθηκαν συχνά στη δαρβινική θεωρία από την πρώτη στιγμή που αυτή δημοσιεύτηκε και προσπάθησαν να την εντάξουν στη διαλεκτική-υλιστική κοσμοθεώρησή τους.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ενγκελς ερμήνευσαν σωστά τις καινοφανείς επιστημονικές ιδέες και έννοιες που πρότεινε ο Δαρβίνος και σε ποιο βαθμό επηρεάστηκαν από αυτές.

Από τον δαρβινικό ανταγωνισμό...

Η θεωρία της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής αποδείχτηκε σύντομα ένα πανίσχυρο εξηγητικό εργαλείο που όχι μόνο ενοποίησε τις ασύνδετες μέχρι τότε επιστήμες της ζωής, αλλά, και αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό, ανέτρεψε οριστικά τις ανθρωποκεντρικές ψευδαισθήσεις μας και τον τρόπο που βλέπουμε τη θέση του ανθρώπου μέσα στη φύση.

Χωρίς πάντα να το συνειδητοποιούμε, η δαρβινική προσέγγιση της ζωής ανέτρεψε τον αυθόρμητο τρόπο σκέψης των ανθρώπων, ο οποίος μέχρι τότε ήταν τελεολογικός και θεοκρατικός.

Ορισμένοι στοχαστές, μολονότι κατάλαβαν εγκαίρως τις συνέπειες της εξελικτικής επανάστασης, προσποιήθηκαν ότι δεν συνέβη τίποτε σημαντικό.

Κάποιοι άλλοι πάλι το συνειδητοποίησαν τόσο καλά, ώστε στράφηκαν εναντίον της και πολέμησαν λυσσαλέα αυτό που ορθά εξέλαβαν ως θανάσιμη απειλή για τις κοινωνικές, ηθικές και πνευματικές τους αξίες.

Πριν από ενάμιση αιώνα, στις 24 Νοεμβρίου του 1859, ο Κάρολος Δαρβίνος εξέθεσε αναλυτικά στο βιβλίο του «Περί της καταγωγής των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής» πολλά επιχειρήματα και παρατηρήσεις που καταρρίπτουν την εντελώς αβάσιμη θεολογική εικασία περί θεϊκής δημιουργίας ή «ευφυούς σχεδιασμού» των βιολογικών οργανισμών.

Στο περίφημο αυτό βιβλίο ο πατέρας της σύγχρονης εξελικτικής θεωρίας υποστηρίζει την ακριβώς αντίθετη άποψη: ο βασικός μηχανισμός για την ανάδυση και την εξέλιξη της βιολογικής πολυπλοκότητας είναι η φυσική επιλογή.

Με αφετηρία μόνο τρεις βασικές αλλά καλά τεκμηριωμένες υποθέσεις, όπως: 1. οι φυσικοί πόροι σε ένα δεδομένο περιβάλλον είναι περιορισμένοι· 2. τα άτομα ενός πληθυσμού διαφέρουν μεταξύ τους· 3. τα βασικά χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τα άτομα ενός πληθυσμού είναι κληρονομήσιμα, ο Δαρβίνος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν οι πόροι του περιβάλλοντος είναι περιορισμένοι και αν τα άτομα ενός πληθυσμού διαφέρουν μεταξύ τους, τότε στον «αγώνα για την ύπαρξη» η επιβίωση κάποιων οργανισμών δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά εξαρτάται από κάποια ιδιαίτερα βιολογικά χαρακτηριστικά που επιτρέπουν σε ορισμένα άτομα να είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στο δεδομένο περιβάλλον τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Αυτόν τον μηχανισμό διαφορικής επιβίωσης και αναπαραγωγής ορισμένων οργανισμών μέσα σε έναν πληθυσμό ο Δαρβίνος τον αποκάλεσε «φυσική επιλογή», γιατί, μολονότι δεν διαθέτει καθόλου βούληση ή συνείδηση, μπορεί τελικά να «επιλέγει» αυτομάτως τα άτομα που είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στο περιβάλλον τους.

Αυτή η εικόνα της αέναα εξελισσόμενης ζωής ήταν όχι μόνο καινοφανής, αλλά και βαθύτατα επαναστατική: εκεί που ένας προδαρβινικός φυσιοδίφης έβλεπε μόνο προδιαγραμμένη αρμονία, στατικότητα και σκόπιμο σχεδιασμό, ένας δαρβινιστής βλέπει μόνο ευμετάβλητα προσαρμοστικά χαρακτηριστικά και δημιουργικό ανταγωνισμό για την επιβίωση και την αναπαραγωγή, δηλαδή μια απολύτως φυσική διαδικασία που οδηγεί είτε στην εξέλιξη είτε στην εξαφάνιση των ειδών.

Ενώ για τον προδαρβινικό τρόπο σκέψης η βιοποικιλότητα και η γενετική ποικιλομορφία μεταξύ των ατόμων του ίδιου είδους ήταν ένα επουσιώδες γεγονός, για έναν εξελικτιστή η ποικιλομορφία αποτελεί όχι μόνο ένδειξη αλλά και βασική προϋπόθεση της βιολογικής εξέλιξης.

Μια εξέλιξη που, επειδή δεν είναι προκαθορισμένη και άρα προβλέψιμη, δεν οδηγεί στη δημιουργία μιας αμετάβλητης εξελικτικής πυραμίδας ή μιας «φυσικής κλίμακας» με το ανθρώπινο είδος στην κορυφή!

... στη μαρξική ταξική πάλη

Η αποδοχή της δαρβινικής εξέλιξης απαιτεί μια σχεδόν απάνθρωπη νοητική μεταστροφή που συνεπάγεται την απόρριψη π.χ. της ουσιολογικής σκέψης, της έννοιας της προόδου, των καθησυχαστικών θεολογικών εξηγήσεων, της προφανούς ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους κ.ο.κ. Παρ’ όλα αυτά, η ανακάλυψη από τον Δαρβίνο του βασικού μηχανισμού της βιολογικής εξέλιξης δεν έγινε τυχαία κατά την ύστερη βικτοριανή εποχή.

Εξάλλου οι μεγάλες νοητικές επαναστάσεις δεν πραγματοποιούνται σχεδόν ποτέ σε ιστορικό και κοινωνικό κενό.

Αντίθετα, οι πρωταγωνιστές τους επηρεάζονται σημαντικά από τους πνευματικούς αυτοματισμούς, τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις ιδεολογίες της εποχής τους, τις οποίες αναπαράγουν και εν μέρει τις ενσωματώνουν ασυνείδητα στο επαναστατικό έργο τους.

Αυτό το πολλαπλά επιβεβαιωμένο από τους ιστορικούς της επιστήμης γεγονός δεν ισοδυναμεί καθόλου με τη σχετικιστική απαξίωση του επιστημονικού επιτεύγματος, ούτε και δικαιολογεί βέβαια τη χυδαία, μικρόνοη ταύτιση των μεγάλων πνευματικών ή επιστημονικών εξελίξεων με την κυρίαρχη ιδεολογία.

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η εξήγηση της εξέλιξης μέσω της «φυσικής επιλογής» που προκύπτει από τον βιολογικό «ανταγωνισμό» μεταξύ διαφορετικών οργανισμών, ομάδων ή πληθυσμών ισοδυναμεί με νομιμοποίηση του κοινωνικού ανταγωνισμού ή με δικαιολόγηση των φυλετικών και εθνικών συγκρούσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι ένα κοινωνικό ιδεολόγημα που σχετίζεται με τις αντιδραστικές ρατσιστικές προκαταλήψεις των κοινωνικών δαρβινιστών και όχι με τις πρωτοποριακές -επιστημονικές και αντιρατσιστικές- ιδέες του Δαρβίνου.

Με άλλα λόγια, το να ισχυριστούμε ότι η «πάλη για την επιβίωση του καταλληλότερου» αποτελεί προβολή στη φύση της ανθρώπινης «ταξικής πάλης» ή ότι ο «βιολογικός ανταγωνισμός» ταυτίζεται με τον «κοινωνικό ανταγωνισμό» αποτελεί μια ιδεολογική κοινοτοπία, που τίποτε δεν εξηγεί και τίποτα παραπάνω δεν μας μαθαίνει για τα φυσικά ή τα κοινωνικά φαινόμενα!

Μας διδάσκει όμως πολλά για τον ιδεολογικό κομφορμισμό των «πιστών» και για τη δυσεξάλειπτη ανάγκη τους να διαφοροποιούν τη βιολογική μας εξέλιξη από την κοινωνική μας ιστορία.

Μια μεταφυσική προκατάληψη που εντελώς αυθαίρετα διαφοροποιεί το ιστορικό-κοινωνικό από το εξελικτικό-βιολογικό στη ζωή και τη σκέψη των ανθρώπων.

Πολύ περισσότερα για αυτή την ιδεολογική προσέγγιση της κατά τα άλλα ενιαίας ανθρώπινης φύσης θα πούμε στη συνέχεια αυτών των άρθρων, που θα δημοσιευτεί μετά τις γιορτές.

Δαρβίνος-Μαρξ: διάλογος ανάμεσα σε δύο... μούσια

Υπάρχουν κάποιες εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στη ζωή του Δαρβίνου (1809-1882), πατέρα της σύγχρονης εξελικτικής θεωρίας, και στη ζωή του Μαρξ (1818-1883), του πιο επαναστατικού αναλυτή της νεότερης κοινωνικοοικονομικής ιστορίας. Εζησαν περίπου τα ίδια χρόνια και ανέπτυξαν σχεδόν παράλληλα τις επαναστατικές επιστημονικές ιδέες τους.

Για αμφοτέρους η αποφασιστική χρονιά ήταν το 1844: ο Μαρξ αυτή τη χρονιά γράφει τα περίφημα «Οικονομικά-φιλοσοφικά χειρόγραφα», ένα κείμενο-καμπή στη σκέψη και τις μετέπειτα έρευνες του νεαρού Μαρξ.

Ο Δαρβίνος πάλι, τον Ιούνιο του 1844, θα καταγράψει σε ένα σύντομο δοκίμιο τα βασικά συμπεράσματά του για τον μηχανισμό της φυσικής επιλογής και την εξέλιξη των ειδών. Ιδέες που θα δημοσιεύσει μετά από πολλά χρόνια (το 1859!) στο πρώτο του βιβλίο «Περί της καταγωγής των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής».

Σχεδόν αμέσως μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Δαρβίνου, στις 24 Νοεμβρίου 1859, ο Ενγκελς έγραψε με ενθουσιασμό ένα γράμμα στον Μαρξ όπου αναφέρει:

«Αυτός ο Δαρβίνος που διαβάζω αυτόν τον καιρό είναι καταπληκτικός. Αν υπήρχε ακόμη κάποια πλευρά της τελεολογίας που δεν είχε καταρριφθεί, λοιπόν τώρα έγινε. Εξάλλου δεν είχε γίνει ποτέ τέτοιου εύρους προσπάθεια προκειμένου να αποδειχτεί ότι υπάρχει ιστορική εξέλιξη στη φύση. Ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο με τόση επιτυχία».

Ενα χρόνο μετά, όταν ο Μαρξ θα διαβάσει το βιβλίο του Δαρβίνου, θα συμφωνήσει με τις απόψεις του φίλου και υπερθεματίζοντας θα του γράψει: «Παρά την έλλειψη λεπτότητας στην ανάπτυξη του θέματος -ένα τυπικά αγγλικό φαινόμενο- μέσα σε αυτό το βιβλίο βρίσκεται η ιστορικοφυσική θεμελίωση των απόψεών μας»!

Αργότερα ο αρχικός ενθουσιασμός του Μαρξ θα μετατραπεί σταδιακά σε μια πιο κριτική στάση και στις 29 Μαρτίου του 1865 θα γράψει στον Ενγκελς:

«Είναι αξιοσημείωτο το πώς ο Δαρβίνος ανακαλύπτει, ανάμεσα στα ζώα και τα φυτά, την αγγλική κοινωνία, τον καταμερισμό εργασίας, τον ανταγωνισμό, το άνοιγμα νέων αγορών, τις εφευρέσεις και τον μαλθουσιανό αγώνα για την επιβίωση».

Μια πρόταση που τα επόμενα χρόνια θα αναπαραχθεί κατά κόρον από διάφορους λιγότερο προικισμένους μαρξιστές, για να αποδείξουν ότι ο Μαρξ διαφωνούσε με την εξελικτική προσέγγιση του Δαρβίνου.

Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει, ούτε για τον Μαρξ ούτε για τον Ενγκελς.

Ο τελευταίος μάλιστα στην κηδεία του Μαρξ για να αναδείξει τη σπουδαιότητα του έργου του χαμένου συντρόφου του το συνέκρινε με αυτό του Δαρβίνου!


http://www.efsyn.gr/arthro/pseydodilimma-exelixi-i-istoria

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ο κοινωνικός δαρβινισμός
Η φυσική ιστορία της ανθρώπινης ηθικής

Ο Θεόφιλος Καΐρης Δάσκαλος του Γένους στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης και έως την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια.

Ευάγγελος Νικ. Γούλας

Θεόφιλος Καΐρης Δάσκαλος του Γένους !

Ο Θεόφιλος Καΐρης στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης

και έως την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια.

Κατά την Επανάσταση συμμετείχε στην εκστρατεία του Ολύμπου το Μάρτιο του 1822, με διοικητή το Γρηγόριο Σάλα, όπου και δέχθηκε τρία τραύματα. Επέστρεψε στην Πελοπόννησο όπου με εντολή της Υπέρτατης Διοικήσεως συγκρότησε στρατιωτικό σώμα από εξόριστους Κυδωνιάτες.

Παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο (20 Δεκεμβρίου 1821 – 15 Ιανουαρίου 1822) χωρίς επίσημη ιδιότητα, επειδή δεν εκπροσωπούνταν οι Κυκλάδες. Τον Νοέμβριο του 1822 εκλέγεται από τους κατοίκους της Άνδρου πληρεξούσιος παραστάτης της Άνδρου για τη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (29 Μαρτίου – 27 Απριλίου 1823.

Ο Θεόφιλος Καΐρης στα μετεπαναστατικά χρόνια.

Έχοντας σκοπό την ίδρυση ορφανοτροφείου για τα ορφανά των αγωνιστών της Επανάστασης ταξιδεύει από το 1832 σε Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία, Κάτω Ρωσία, Μολδαβία και Κωνσταντινούπολη για τη συγκέντρωση δωρεών από ομογενείς

Το 1835 ο Βασιλέας Όθωνας τού απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του την περίοδο του Αγώνα. Ο Καΐρης, όπως και ο άλλος διδάσκαλος του Γένους Θεόκλητος Φαρμακίδης, σε μία πράξη αποδοκιμασίας προς το καθεστώς της αντιβασιλείας των Βαυαρών δεν απεδέχθη την τιμή. Την ίδια στάση κράτησε και όταν του προσεφέρθη η έδρα της Φιλοσοφίας στο νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837)

Γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτωβρίου 1784 από επιφανή οικογένεια του νησιού. 

Διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στην Άνδρο, στη Σχολή του Κάτω Κάστρου, από τον ιεροδιάκονο Ιάκωβο.

Στα 1802 ιδρύεται το Ελληνομουσείον, η Ακαδημία των Κυδωνιών. Ο Καΐρης φοίτησε στην Ακαδημία και ταυτόχρονα εργαζόταν προσφέροντας βοηθητικές υπηρεσίες στο σπίτι του Χατζή Διαμαντή, γαμπρού του Γρηγορίου Σαράφη, καθηγητή της σχολής. Στην Ακαδημία διδάχθηκε φιλολογία και φιλοσοφία από το Γρηγόριο Σαράφη και μαθηματικά και φυσικές επιστήμες από τον περίφημο διδάσκαλο της εποχής Βενιαμίν το Λέσβιο. 

Ακολουθώντας τον Σαράφη συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή της Πάτμου, όπου δίδασκε ο Δανιήλ Κεραμεύς και στη Σχολή της Χίου, όπου δίδασκαν ο Αθανάσιος Πάριος και ο Δωρόθεος Πρώιος.

Γονείς του ήταν ο πρόκριτος Νικόλαος Καΐρης και η Αναστασία Καμπανάκη. Είχε τρεις αδελφούς, τους μετέπειτα μοναχούς Ευγένιο και Ιωασάφ, και το Δημήτριο καθώς και τρεις αδελφές τη Μαρία, τη Λασκαρώ και την Ευανθία.

_______________

Ενημέρωση: Ελεύθερος Ρεπόρτερ Αν.Αττικής VG. 2291037028.

Η ΑΣΠΙΡΙΝΗ κι άλλες ιστορίες μη συνταγογραφούμενης τρέλας.. // «Ενδεικτικής Λιανικής Τιμής»

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

Η ΑΣΠΙΡΙΝΗ κι άλλες ιστορίες μη συνταγογραφούμενης τρέλας...//

(Η ΕΛΤ - Ενδεικτική Λιανική Τιμή- της καθορίζεται στα 3,41 από 1,80 ευρώ που πωλείται μέχρι σήμερα. Αύξηση 89,44%. Μέσα σε έξι χρόνια -0,66 το 2011- αύξηση 416% !!!. Ο θρίαμβος της Bayer!!!... | Στη φωτογραφία, απλά για την ιστορία, ο εφευρέτης της Φέλιξ Χόφμαν. 

-Δ.Τζ.)

Από την προηγούμενη βδομάδα βιώνουμε μια εικόνα από το μέλλον του 2014. Ο ελεύθερος καθορισμός των τιμών των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ) είναι ένα παιδί που γεννήθηκε και ξαναγεννήθηκε μέσα από τα αλλεπάληλα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, σύμφωνα με τις επιταγές της περίφημης "Εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ". Το εύρημα του καθορισμού «Ενδεικτικής Λιανικής Τιμής» (ΕΛΤ) (Ν.4472/2017 αρ. 86) ομολογεί τουλάχιστον δύο αποτυχίες του τρέχοντος συστήματος για τα φάρμακα: 

1) Ο ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς σε συνθήκες κρίσης όσον αφορά ανελαστικές ανάγκες οδηγεί μαθηματικά τις τιμές προς τα πάνω 

2) η προσπάθεια χαλιναγώγησης αυτής της αύξησης από το κράτος με τον καθορισμό ‘ταβανιού’ τιμής, ουσιαστικά κανονικοποιεί τις συχνά ιλιγγιώδεις αυξήσεις. Όταν σε αυτή την εικόνα μπαίνουν φάρμακα ευρείας χρήσης και κοινωνικής σημασίας τα οποία καλύπτονται αποκλειστικά από την τσέπη του ασθενή-καταναλωτή, τα κενά στο οικοδόμημα του αφηγήματος περί "καθολικής πρόσβασης στην υγεία" αποκαλύπτονται στο πραγματικό μέγεθός τους.

Η ασπιρίνη είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο φάρμακο παγκοσμίως, με αρκετές χρήσεις σε καθημερινές οξείες ή χρόνιες εφαρμογές. Η ασπιρίνη είναι ένα από τα περίπου 350 -σε σύνολο 550- ΜΗΣΥΦΑ που παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση τιμής στη λίστα του ΕΟΦ που δημοσιεύτηκε πριν μια εβδομάδα. Χαρακτηριστικά, η ΕΛΤ της καθορίζεται στα 3,41 από 1,80 ευρώ που πωλείται μέχρι σήμερα. Μιλάμε δηλαδή σχεδόν για διπλασιασμό της τιμής της, κάτι που αντικατοπτρίζει αντίστοιχη αύξηση στη χονδρική τιμή της, δηλαδή την τιμή που εισπράττει η φαρμακοβιομηχανία (από 1,25 σε 2,38 ευρώ). Βλέποντας ιστορικά την τιμή της ασπιρίνης, αυτή είναι η δεύτερη απότομη αύξηση μετά την ανάλογη αύξηση του 2011, από 0,66 σε 1,87 ευρώ, δηλαδή αύξηση πάνω από 500% μέσα σε 6 χρόνια. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι η αύξηση του ’11 ήταν εν μέρει αποτέλεσμα των παράλληλων εξαγωγών και των αντίστοιχων ελλείψεων από την ελληνική αγορά.

Σημαντικές αυξήσεις τιμής αναμένονται και σε άλλα δημοφιλή φάρμακα ευρείας χρήσης, όπως depon, buscopan, lysopaine κ.α. Ο κατάλογος με τις νέες τιμές βρίσκεται σε διαβούλευση και αναμένεται να πάρει τελική μορφή τις επόμενες μέρες.

«Η απελευθέρωση τιμών στα ΜΗΣΥΦΑ ήταν πνευματικό παιδί των υπουργών Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, μια ιδέα που πέρασαν στον νόμο του 2014. ‘Υστερα από σφοδρές αντιδράσεις υποχώρησαν και δόθηκε τριετής αναστολή για την εφαρμογή του, κάτι που γίνεται από την τωρινή κυβέρνηση» δηλώνει ο Γ. Δαγρές, φαρμακοποιός και μέλος διοίκησης του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου και Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής. «Οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής θα πρέπει να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη από τους πολίτες και η κυβέρνηση να καταργήσει την απελευθέρωση στα ΜΗΣΥΦΑ και να επαναφέρει την κρατική διατίμηση, όπως γινόταν πάντα, ώστε να ξαναπέσουν οι τιμές και να ανακουφιστεί ο κόσμος» συνεχίζει ο κ. Δαγρές.

Σε πρόσφατη δημόσια τοποθέτησή του ο Υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός διαπίστωσε πως «η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη είναι πλέον ανεπαρκής για να καλύψει τις ανάγκες εξωνοσοκομειακής και νοσοκομειακής περιθαλψης όλων των πολιτών» και πρότεινε «αλλαγή μίγματος» πολιτικής. Σε ένα περιβάλλον με ασφυκτικούς και μειούμενους δημόσιους προϋπολογισμούς για το φάρμακο, με κορεσμό των μέτρων επιστροφής χρημάτων από τις φαρμακοβιομηχανίες (clawback / rebate) αλλά και με την εξαίρεση των ΜΗΣΥΦΑ που προορίζονται για νοσοκομειακή χρήση από την απελευθέρωση από την διατίμηση, φαίνεται πως ο κλήρος πέφτει βαρύς στην τσέπη των πολιτών και τα over-the-counter φάρμακα, τα οποία παραδοσιακά αποτελούν και άμεση ένεση ρευστότητας για τη βιομηχανία.

Έτσι στις αστοχίες του συστήματος ασφαλιστικής τιμής για συνταγογραφούμενα φάρμακα που αντιμετωπίζουν φτωχοί ασθενείς -οι οποίες δημιουργούν υψηλό κόστος συμμετοχής ακόμα και σε ‘μηδενικές’ ηλεκτρονικές συνταγές- έρχονται να προστεθούν τα οικονομικά βάρη από την απότομη και μεγάλη αύξηση στις τιμές των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Ο λογαριασμός στον πολίτη.

______

Πηγή:

https://praksisaccess.org/news/aspirin-mhsyfa/

_______

Kαι η ιστορία της: 

* Πόσοι τόνοι…ασπιρίνης καταναλώνονται κάθε χρόνο; Πως η ασπιρίνη άλλαξε τη Bayer;

http://www.medicalland.gr/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%B9-%…/

~~~~~~~~~~~~~~

Σχόλια

Μπάμπης Δάτσιος Η εταιρεία I.G. Farben (Interessen – Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft / σήμερα κυκλοφορεί με τo όνομα «Bayer» ), το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα της οποίας κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Άουσβιτς. Περισσότεροι από ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2013/10/blog-post_4686.html...

Ταξιδιωτική γραμματεία: Η Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα που είδαν Ευρωπαίοι

Ταξιδιωτική γραμματεία: Η Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα που είδαν Ευρωπαίοι:   Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα του Ν. Ι. Μέρτζου   Ν. Ι. Μέρτζος Η Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα εντυπωσιάζει τους Ευρωπαίους επισκέπτες. Στο ...

Ο πρώτος άτλαντας των ελληνικών νησιών από το πανεπιστήμιο Αιγαίου

  Πανεπιστήμιο Αιγαίου  

Για όλους εμάς τους κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας, τα νησιά μας έχουν συχνά μυθικές διαστάσεις, συνδεδεμένες με διακοπές και αναμνήσεις. Ομως ποια είναι πραγματικά η νησιωτική Ελλάδα, μακριά από ταξιδιωτικούς οδηγούς αλλά και τοπικισμούς; Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου δημιούργησε τον πρώτο άτλαντα των νησιών μας, ένα πόνημα που, πέρα από το εγκυκλοπαιδικό του ενδιαφέρον, δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τον χαρακτήρα και την εξέλιξη της νησιωτικής Ελλάδας, τις δυνατότητες και τα σημεία υστέρησης. Τον άτλαντα δημιούργησε το Εργαστήριο Τοπικής και Νησιωτικής Ανάπτυξης, με επικεφαλής της συγγραφικής ομάδας τον Γιάννη Σπιλάνη, αναπλ. καθηγητή στο Τμήμα Περιβάλλοντος, και τον Θανάση Κίζο, αναπλ. καθηγητή στο Τμήμα Γεωγραφίας. Ο άτλαντας καλύπτει και τα 114 κατοικημένα νησιά της χώρας, προσεγγίζοντάς τα γεωγραφικά, δημογραφικά και οικονομικά. Ας δούμε ορισμένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του άτλαντα, ξεκινώντας από την οικονομία:

Οικονομία

Ο Νομός Λασιθίου έχει το υψηλότερο ποσοστό (10,77%) συμμετοχής του πρωτογενούς τομέα, όταν ο μέσος όρος της χώρας ήταν 3,69%. Η μεταποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη σε όλα τα νησιά, με τη συμμετοχή της να κυμαίνεται από 1,42% του ΑΕΠ στον Ν. Κεφαλληνίας μέχρι το 6,05% στον Ν. Ηρακλείου. Η παρουσία του δημόσιου τομέα είναι ιδιαίτερα υψηλή ειδικά στη Λέσβο (με 35,2%) και δευτερευόντως σε Ηράκλειο και Χανιά.

Τον μεγαλύτερο αριθμό επιχειρήσεων ανά 100 κατοίκους έχουν η Πάτμος (42,7), οι Παξοί (29,3), η Σίφνος (26,5) και η Ιος (25,6). Αντίθετα, τον μικρότερο έχουν το Αγαθονήσι (4,3), τα Ψαρά (4,8), οι Οινούσσες (4,9), η Νίσυρος (5). Την έκπληξη κάνει η Σαμοθράκη, που έχει τον υψηλότερο τζίρο ανά επιχείρηση και ακολουθεί η Μύκονος και η Ρόδος.

Απασχόληση

Τα πέντε νησιά με το μεγαλύτερο ποσοστό απασχολουμένων είναι τα Κουφονήσια (49,6%), η Μύκονος (48,7%), η Κως (46%) και η Ηρακλειά (45%). Αντίθετα, την υψηλότερη ανεργία έχουν το Μαθράκι (61%), τα Αντικύθηρα (50%), οι Οθωνοί (27%) και η Νίσυρος (25%).

Τουρισμός

Η πλειονότητα των κλινών συγκεντρώνεται σε περιορισμένο αριθμό νησιών: στην Κρήτη βρίσκονται 164.249 κλίνες, στη Ρόδο 84.942, στην Κω 45.097, στην Κέρκυρα 43.940, στη Ζάκυνθο 28.837 και ακολουθούν η Εύβοια, η Θήρα, η Μύκονος, η Θάσος και η Κεφαλονιά, που είναι τα νησιά με περισσότερες από 10.000 κλίνες. Στον αντίποδα υπάρχουν 12 νησιά με λιγότερες από 100 ξενοδοχειακές κλίνες και άλλα 12 νησιά χωρίς κανένα ξενοδοχείο.

Η αύξηση των κλινών είναι πολύ μεγάλη στα μικρά νησιά που γνώρισαν τουριστική ανάπτυξη στη δεκαετία του 2000, όπως είναι το Κουφονήσι, το Μεγανήσι, η Αστυπάλαια, η Τήλος, οι Λειψοί και το Καστελλόριζο (πάνω από 200%) και σε ένα μεγάλο νησί, τη Ζάκυνθο (+116%). Στον αντίποδα, υπάρχει ένας μικρός αριθμός νησιών με μείωση των κλινών όπως οι Οινούσσες, τα Ψαρά, η Κύθνος, ο Πόρος, η Νίσυρος, η Αίγινα, το Αγκίστρι, αλλά και η Σάμος, όπου οι μονάδες που έπαψαν να λειτουργούν είναι περισσότερες από αυτές που δημιουργήθηκαν την ίδια περίοδο.

Χρήσεις γης

Το 52,1% της συνολικής έκτασης των νησιών χαρακτηρίζεται θαμνώνες (μακί, φρύγανα ή συνδυασμοί τους), η κύρια χρήση των οποίων είναι η βόσκηση. Δεύτερη σε έκταση κάλυψη είναι η γεωργική γη με 22,6%, στην οποία περιλαμβάνονται μεικτές εκτάσεις καλλιέργειας ετήσιων φυτών και μόνιμων καλλιεργειών. «Αυτό το μικρο-μωσαϊκό διαφορετικών καλύψεων είναι ενδεικτικό του τοπίου των νησιών με τα μικρά σε έκταση αγροτεμάχια», αναφέρεται στον άτλαντα. Το 38,7% της έκτασης των νησιών είναι καλλιεργούμενες εκτάσεις και αγραναπαύσεις. Ξεχωρίζουν 19 νησιά, ανάμεσα στα οποία η Κέρκυρα με 79% (με ελαιώνες και εσπεριδοειδή), η Θήρα με 59,9% (με αμπελώνες), η Κέα με 55,15% (με ελαιώνες και βελανιδιές), η Νάξος με 53,1% (με ετήσιες καλλιέργειες και ελαιώνες) και η Κως με 53% (με αμπελώνες, ελαιώνες και ετήσιες καλλιέργειες).

Εκρηξη κατασκευών σε Τήνο, Αντίπαρο, Μύκονο

Πόσο έχουν αλλάξει τα νησιά μας; Ποια έχουν ενισχυθεί πληθυσμιακά και ποια οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην εγκατάλειψη; Ο άτλαντας του Πανεπιστημίου Αιγαίου αναδεικνύει την ανάγκη για έναν σχεδιασμό βιώσιμο, τόσο από οικονομικής όσο και από περιβαλλοντικής άποψης, που θα «κρατήσει» τον κόσμο στα νησιά και θα εμπλουτίσει την τουριστική «μονοκαλλιέργεια» με νέες, σύγχρονες δραστηριότητες.

Ας δούμε τα νησιά από πληθυσμιακής άποψης. Σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται στον άτλαντα των νησιών, μόνο η Κρήτη υπάγεται στα πολύ μεγάλα νησιά, με πληθυσμό άνω του μισού εκατομμυρίου. Ακόμα 5 νησιά, η Εύβοια, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Λέσβος και η Χίος, θεωρούνται «μεγάλα νησιά», με πληθυσμό από 50.000 έως 500.000 κατοίκους. Από 5.000 έως 50.000 κατοίκους έχουν 21 νησιά, ενώ 32 έχουν πληθυσμό από 750 έως 5.000 κατοίκους. Τα πολύ μικρά νησιά, δηλαδή με πληθυσμό μικρότερο των 750 κατοίκων, είναι 46, ενώ μόλις 20 έχουν πληθυσμό πάνω από 100 κατοίκους. Από τα νησιά αυτά, μόνο ένα, η Τέλενδος, δεν είναι αυτοτελής δήμος (υπάγεται στην Κάλυμνο). Από τα 35 νησιά που έχουν λιγότερους από 100 κατοίκους, μόνο 7 έχουν μόνιμο πληθυσμό όλο τον χρόνο. Το πιο πυκνοκατοικημένο νησί της Ελλάδας είναι η Σαλαμίνα (413,5 κάτοικοι ανά τ.χλμ.), καθώς λειτουργεί ως προάστιο της πρωτεύουσας, και ακολουθούν τα υπόλοιπα νησιά του Αργοσαρωνικού πλην της Υδρας, η Σύρος (257,1 κάτοικοι ανά τ.χλμ.), η Σαντορίνη (200,9), η Κέρκυρα (170,3). Πάντως τη μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού στα μικρά νησιά έχει η Τήλος.

Αλλαγές στον πληθυσμό

Μεγαλύτερο πληθυσμό το 2011 σε σχέση με το 1951 έχουν μόνο η Κρήτη, η Εύβοια, η Ζάκυνθος και ακόμα 8 νησιά. Τη μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού στα τελευταία 60 χρόνια καταγράφει ο Νομός Λέσβου (-33%).

Τα νησιά με τον υψηλότερο ρυθμό γεννήσεων είναι η Μύκονος (+8,2%), η Σαντορίνη (+7,7%), η Ρόδος (+5,98%), η Kως (+5,9%), το Καστελλόριζο (+4,05%) και η Κάλυμνος (+5%). Αντίθετα, τα μεγαλύτερα ποσοστά υπογεννητικότητας έχουν το Μεγανήσι (-22,3%), οι Οθωνοί (-18,6%), τα Τριζόνια (-18,1%), τα Αντικύθηρα (-17,6%) και ο Κάλαμος (-17,5%).

Οσον αφορά την τελευταία 30ετία, τα πέντε νησιά με τη μεγαλύτερη αύξηση πληθυσμού ήταν η Τήλος με 15,9%, οι Οθωνοί με 13,9%, το Καστελλόριζο με 12,1%, η Ερεικούσα με 11,7% και η Σαντορίνη με 11,5%. Αντίθετα, τη μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού το ίδιο διάστημα είχαν τα Αντικύθηρα (-4%), η Υδρα (-2,8%) και το Μεγανήσι (-2,2%).

Κατοικία

Τη μεγαλύτερη αύξηση κατοικιών το 1971-2011 είχε η Τήνος (130%), η Αντίπαρος (128%) και η Μύκονος (114%). Το 50% των κατοικιών στην Αντίπαρο είναι νέες κατασκευές (43% στην Κέα, 42% στη Μύκονο).

Τις περισσότερες κενές κατοικίες σε σχέση με τον μόνιμο πληθυσμό διαθέτουν η Νίσυρος (1,52 κατοικία ανά κάτοικο), η Σέριφος (1,47), η Κύθνος (1,43), η Ανάφη (1,24) και η Κέα (1,12).

Το πιο «αστικοποιημένο» νησί της χώρας είναι η Σαλαμίνα, όπου το 41,8% της έκτασής της καλύπτεται από κτίρια, δρόμους κ.λπ. Ακολουθεί η Σαντορίνη με 18,6%, η Αίγινα με 12,5%, οι Σπέτσες με 8% και η Κέρκυρα με 7,7%.

Ποιο είναι το κύριο θέμα που αναδεικνύεται μέσα από αυτή τη σφαιρική προσέγγιση της νησιωτικής Ελλάδας; «Αυτό που καθορίζει τη βιωσιμότητα των νησιών είναι η ύπαρξη δραστηριοτήτων που θα κρατήσουν τους κατοίκους. Στα νησιά, περίπου όπως και στην ορεινή Ελλάδα, όταν φύγεις δύσκολα επιστρέφεις», λέει ο κ. Σπιλάνης, αναπλ. καθηγητής στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. «Η αναζήτηση μιας στρατηγικής είναι ιδιαίτερα επιτακτική για ορισμένα νησιά όπως τα Αντικύθηρα, που βρίσκονται πολύ κοντά στην οριστική εγκατάλειψη.

Αντίθετα, σε άλλα νησιά το κύριο ζήτημα είναι το περιβαλλοντικό και συνδέεται με τη δόμηση και τον τουρισμό. Για παράδειγμα, η Σαντορίνη, λόγω της φυσικής της ομορφιάς και της ελκυστικότητάς της, έχει αναδειχθεί σε πολύ σημαντικό τουριστικό προορισμό, ευρισκόμενη όμως σε οριακό σημείο στην επάρκεια του νερού, στη διαχείριση των απορριμμάτων, του θορύβου κ.λπ.

Τέλος, ακόμα ένα σημαντικό ζήτημα είναι το χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης σε πολλά νησιά, που δημιουργεί πρόβλημα στην ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού και στις αναπτυξιακές του δυνατότητες. Αυτή είναι μια συζήτηση που έχει ανοίξει πλέον σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Πηγή: Καθημερινή

dailythεss

Η Φωνή των χωρικών: Προικοσύμφωνο από τους Κώδικες Προικοσυμφώνων της ...

Η Φωνή των χωρικών: Προικοσύμφωνο από τους Κώδικες Προικοσυμφώνων της ...: Γενικά Αρχεία του Κράτους - Αρχεία Ν. Καβάλας Προικοσύμφωνο από τους Κώδικες Προικοσυμφώνων της Ελλη...