Το διαδίκτυο έχει πάρει πια το πάνω χέρι στην κατανάλωση ειδήσεων, το μοντέλο της εφημερίδας ψυχορραγεί ενώ λύση δεν υπάρχει ακόμη στον ορίζοντα

PRO CEIMENOU

Ποιος πληρώνει τις εφημερίδες;

ypologistes_internet_efimerides.jpg

της
Μαρίνας Μποκάτου*

Τον περασμένο Ιούλιο, το BBC ανακοίνωσε ότι θα περικόψει περισσότερες από 1.000 (ακόμα) θέσεις εργασίας επειδή αναμένει μείωση των εσόδων του κατά 150 εκατομμύρια στερλίνες (234 εκατομμύρια δολάρια) από το ανταποδοτικό τέλος το επόμενο οικονομικό έτος.

Αιτία είναι η στροφή του κοινού από την τηλεόραση στο διαδίκτυο.

Τα τελευταία χρόνια το BBC έχει ήδη περικόψει χιλιάδες θέσεις εργασίας στο πλαίσιο ενός σχεδίου εξοικονόμησης χρημάτων ύψους 800 εκατομμυρίων στερλινών, το οποίο άρχισε να υλοποιεί το 2010.

Το ανταποδοτικό τέλος για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση του BBC στο Ηνωμένο Βασίλειο, ύψους 145,50 στερλινών ετησίως, καταβάλλεται από κάθε νοικοκυριό στη χώρα που έχει τηλεόραση.

Σε ανακοίνωσή του το BBC ανέφερε ότι «αυτό συμβαίνει γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν iPlayer, κινητά και τη διαδικτυακή ενημέρωση, ενώ ο αριθμός των νοικοκυριών που έχουν τηλεόραση μειώνεται».

Εξηγούσε, επίσης, ότι η μείωση αυτή ενισχύει την πεποίθηση ότι υπάρχει «ανάγκη για εκσυγχρονισμό του ανταποδοτικού τέλους για να καλύπτει και τις ψηφιακές υπηρεσίες».

Γιατί μόνον το 69% των Βρετανών ενηλίκων ενημερώνεται πλέον από το BBC μέσω τηλεόρασης, σύμφωνα με τη ρυθμιστική αρχή των τηλεπικοινωνιών στη χώρα.

Και για τις εφημερίδες, όμως, τα νέα δεν είναι ενθαρρυντικά.

Οι αναγνώστες προτιμούν το δωρεάν περιεχόμενο στο διαδίκτυο, ενώ το μοντέλο πώλησης ολόκληρου του φύλλου με τη μορφή συνδρομής δεν έχει πετύχει.

Ετσι αναζητούνται νέες λύσεις, όπως αυτή που προσφέρει η Blendle, μια ολλανδική νεοφυής εταιρεία που πωλεί άρθρα εφημερίδων «με το κομμάτι».

Πρόσφατα άνοιξε τα φτερά της και στο εξωτερικό, ξεκινώντας από τη Γερμανία, ενώ είναι έτοιμη να επεκταθεί και στη Γαλλία και τις ΗΠΑ.

Στην Ολλανδία μέσα σε ένα χρόνο κέρδισε 300.000 Ολλανδούς αναγνώστες. Η τιμή πώλησης, κατά μέσον όρο, είναι 20 λεπτά το άρθρο, καθορίζεται από τον εκδότη, ενώ η Blendle παίρνει προμήθεια 30%.

Οι «New York Times» και ο κολοσσός των γερμανικών μέσων ενημέρωσης Axel Springer επένδυσαν τρία εκατομμύρια ευρώ στην εταιρεία αυτήν, η οποία έχει έδρα στην Ουτρέχτη και απασχολεί 56 πρόσωπα.

Η σημερινή κατάσταση ήταν ορατή, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο πώς είκοσι χρόνια μετά, οι εκδότες και οι ιδιοκτήτες καναλιών δεν κατάφεραν να βρουν μια βιώσιμη οικονομική λύση ώστε να μετακομίσουν στο δίκτυο με αξιοπρέπεια.

Ούτε το εντελώς δωρεάν περιεχόμενο ούτε η συνδρομή είναι λύσεις, άλλωστε έρχονται από μια άλλη εποχή.

Το BBC έχει δίκιο, το ανταποδοτικό τέλος θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τα ηλεκτρονικά μέσα και όχι μόνο τις τηλεοράσεις. Αλλά αυτό είναι για να επιβιώσει ο δημόσιος τομέα. Και ο ιδιωτικός; Και οι εφημερίδες;

Στις ΗΠΑ, το πρόβλημα της τηλεόρασης το έχουν λύσει εδώ και καιρό: «Eίναι τόσο φτωχοί που δεν έχουν ούτε καλωδιακή τηλεόραση», είναι μια συνήθης έκφραση.

Ετσι κι αλλιώς, λοιπόν, την τηλεόραση την πληρώνεις. Τα καλωδιακά μπουκέτα θα κυριαρχήσουν με την καθιέρωση της ψηφιακής ευρυεκπομπής, δεν γίνεται αλλιώς, και θα μπορείς να τα λαμβάνεις με κάθε μέσο: από την τηλεόραση μέχρι το κινητό.

Και οι εφημερίδες; Θα πρέπει να βρουν άλλα μοντέλα. Για παράδειγμα, θα πλήρωνα ευχαρίστως ένα μικρό ποσό τον μήνα για να είχα πρόσβαση σε όλα τα έντυπα. Και θα μπορούσαν οι εκδότες να μοιράζονται το ποσό ανάλογα με τον αριθμό των «κλικ» αντί για την κυκλοφορία.

Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ιδέα του κόσμου, σίγουρα υπάρχουν πολύ καλύτερες, αλλά όπως φαίνεται, μικροί εκδότες ή κολοσσοί του χώρου δεν έχουν βρει ακόμα ούτε μία της προκοπής.

(*) http://www.efsyn.gr/arthro/poios-plironei-tis-efimerides

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Είστε παράδειγμα προς μίμηση...